Spotkanie 7
temat: Sylwetka fotografa - Andre Kertesz.
Fotografujemy DETALE.
Pomiar światła.
Zdjęcie detalu zawsze potrzebuje dobrego oświetlenia – wystarczy „pomalować” go trochę światłem, by wydobyć głębię. Przyda się do tego celu np. małe lusterko, plastikowy talerzyk, biała kartka, a nawet porcelanowy półmisek będących rodzajem blendy.
Jeśli dodatkowo oświetlimy przedmiot przez kolorową serwetkę, otrzymamy zmiękczone światło i zaskakujący efekt kolorystyczny.
Należy też zwrócić uwagę na parametry naświetlania zdjęcia makro. Nie ma potrzeby przejmować się cieniami, bo nawet jeżeli wyjdą zupełnie czarne, to tylko podkreślą głębię przedmiotu.
Światło powinno być mierzone w najjaśniejszych punktach kadru.
Przy fotografowaniu detalu należy stosować małą głębię ostrości, ponieważ znacznie lepiej wydobywa ona trzeci wymiar obiektu.
Zdjęcie szczegółu może być jednocześnie zaskakujące, prowokujące wyobraźnię, ale też symboliczne.
Przyglądajmy się więc wnikliwie otaczającemu nas światu.
Pomiar światła
realizowana za pomocą światłomierza czynność pomiarowa konieczna do ustalenia właściwych parametrów ekspozycji zdjęcia.
Pomiaru światła można dokonać za pomocą urządzenia zewnętrznego, jednak w większości przypadków używa się światłomierza stanowiącego integralną część aparatu fotograficznego. Światłomierz w większości aparatów znajduje się wewnątrz obudowy i mierzy światło rzutowane przez obiektyw. W aparatach kompaktowych rolę światłomierza pełni najczęściej ta sama matryca, która odpowiada za rejestrację zdjęć.
Światłomierze, są w stanie bardzo precyzyjnie określić natężenie mierzonego światła, jednak w przypadku pomiaru wykonywanego dla celów fotograficznych występuje pewna istotna trudność. Wynika ona z faktu, że scena, która jest obiektem zdjęcia, najczęściej charakteryzuje się bardzo różnymi wartościami jasności poszczególnych obszarów. Z tego też powodu stosuje się różne metody pomiarowe. Oto najważniejsze z nich:
Fotografujemy DETALE.
Pomiar światła.
Zdjęcie detalu zawsze potrzebuje dobrego oświetlenia – wystarczy „pomalować” go trochę światłem, by wydobyć głębię. Przyda się do tego celu np. małe lusterko, plastikowy talerzyk, biała kartka, a nawet porcelanowy półmisek będących rodzajem blendy.
Jeśli dodatkowo oświetlimy przedmiot przez kolorową serwetkę, otrzymamy zmiękczone światło i zaskakujący efekt kolorystyczny.
Należy też zwrócić uwagę na parametry naświetlania zdjęcia makro. Nie ma potrzeby przejmować się cieniami, bo nawet jeżeli wyjdą zupełnie czarne, to tylko podkreślą głębię przedmiotu.
Światło powinno być mierzone w najjaśniejszych punktach kadru.
Przy fotografowaniu detalu należy stosować małą głębię ostrości, ponieważ znacznie lepiej wydobywa ona trzeci wymiar obiektu.
Zdjęcie szczegółu może być jednocześnie zaskakujące, prowokujące wyobraźnię, ale też symboliczne.
Przyglądajmy się więc wnikliwie otaczającemu nas światu.
Pomiar światła
realizowana za pomocą światłomierza czynność pomiarowa konieczna do ustalenia właściwych parametrów ekspozycji zdjęcia.
Pomiaru światła można dokonać za pomocą urządzenia zewnętrznego, jednak w większości przypadków używa się światłomierza stanowiącego integralną część aparatu fotograficznego. Światłomierz w większości aparatów znajduje się wewnątrz obudowy i mierzy światło rzutowane przez obiektyw. W aparatach kompaktowych rolę światłomierza pełni najczęściej ta sama matryca, która odpowiada za rejestrację zdjęć.
Światłomierze, są w stanie bardzo precyzyjnie określić natężenie mierzonego światła, jednak w przypadku pomiaru wykonywanego dla celów fotograficznych występuje pewna istotna trudność. Wynika ona z faktu, że scena, która jest obiektem zdjęcia, najczęściej charakteryzuje się bardzo różnymi wartościami jasności poszczególnych obszarów. Z tego też powodu stosuje się różne metody pomiarowe. Oto najważniejsze z nich:
- Pomiar matrycowy – metoda bardzo zaawansowana, jednak spotykana praktycznie w każdym współczesnym aparacie fotograficznym jako pomiar uniwersalny i automatyczny. Metoda ta wymaga użycia matrycy czujników (punktów pomiarowych), które mierzą jasność wielu obszarów kadru. Dane te są następnie analizowane przez skomplikowany algorytm w elektronice aparatu, czego efektem jest ustalenie przypuszczalnych parametrów ekspozycji. Metoda ta, chociaż dobrze sprawdza się w większości standardowych ujęć, często jednak prowadzi do ustalenia błędnych wartości, gdy zostanie zmylona przez nietypowy rozkład jasności sceny.
- Pomiar punktowy – metoda ta mierzy jasność światła odbitego w jednym, niewielkim punkcie, który, w zależności od aparatu, wynosi najczęściej od jednego do trzech procent powierzchni kadru i zazwyczaj usytuowany jest w jego środku (choć nie jest to regułą). Pomiar ten pozwala na świadome dobieranie parametrów ekspozycji, gdyż to od fotografa zależy dobór reprezentatywnego obszaru sceny, w oparciu o który ustalana jest wartość ekspozycji.
- Pomiar centralnie ważony (skoncentrowany) – w tym trybie aparat mierzy jasność całego kadru, przy czym jego centralna część ma większe znaczenie od brzegów kadru. Dla każdego punktu pomiarowego, system ustanawia inny stopień wpływu na całość pomiaru w zależności od jego odległości od centrum.
Ponadto mierzyć można światło odbite od sceny (obiektów) lub padające na nie. Aparaty fotograficzne, w normalnych warunkach, w celu ustalenia parametrów ekspozycji mierzą światło odbite, natomiast do zmierzenia światła padającego stosuje się najczęściej zewnętrzny światłomierz.
Cechą charakterystyczną pomiaru światła stosowanego we współczesnych aparatach fotograficznych jest przyjęte w nim założenie, że obiekt, na którym dokonywany jest pomiar, charakteryzuje się zdolnością do odbijania światła na poziomie 18% szarości. Takie rozwiązanie sprawdza się dobrze w większości typowych kadrów, jednak potrafi dostarczyć kłopotów przy fotografowaniu skrajnie jasnych i ciemnych scen, np. na śniegu lub w gęstym lesie. W takich przypadkach stosuje się korektę ekspozycji dla osiągnięcia optymalnych efektów. Jest to szczególnie istotne podczas stosowania pomiaru punktowego.
Do ustalenia właściwej ekspozycji bez światłomierza, przydatna może się okazać zasada "słonecznej szesnastki". Zgodnie z nią, przy fotografowaniu w pełnym świetle dziennym, w jasnym oświetleniu, ustawiamy przysłonę f/16, czas naświetlania 1/125 s oraz ISO 100. Każda kolejna zmiana intensywności oświetlenia (ciemniejsze otoczenie, lekkie, umiarkowane i silne zachmurzenie) wymaga otworzenia przysłony o jedną działkę.
I tak (ISO=100 czas 1/125s; ISO=200 czas 1/250s, ISO=300 czas 1/500s)
f/22 - pełne słońce, śnieg lub morze
f/16 - pełne słońce
f/11 - lekkie zachmurzenie
f/8 - zachmurzenie
f/5,6 - zachód słońca, świt, fotografia w cieniu
f/4 - silne zachmurzenie
Cechą charakterystyczną pomiaru światła stosowanego we współczesnych aparatach fotograficznych jest przyjęte w nim założenie, że obiekt, na którym dokonywany jest pomiar, charakteryzuje się zdolnością do odbijania światła na poziomie 18% szarości. Takie rozwiązanie sprawdza się dobrze w większości typowych kadrów, jednak potrafi dostarczyć kłopotów przy fotografowaniu skrajnie jasnych i ciemnych scen, np. na śniegu lub w gęstym lesie. W takich przypadkach stosuje się korektę ekspozycji dla osiągnięcia optymalnych efektów. Jest to szczególnie istotne podczas stosowania pomiaru punktowego.
Do ustalenia właściwej ekspozycji bez światłomierza, przydatna może się okazać zasada "słonecznej szesnastki". Zgodnie z nią, przy fotografowaniu w pełnym świetle dziennym, w jasnym oświetleniu, ustawiamy przysłonę f/16, czas naświetlania 1/125 s oraz ISO 100. Każda kolejna zmiana intensywności oświetlenia (ciemniejsze otoczenie, lekkie, umiarkowane i silne zachmurzenie) wymaga otworzenia przysłony o jedną działkę.
I tak (ISO=100 czas 1/125s; ISO=200 czas 1/250s, ISO=300 czas 1/500s)
f/22 - pełne słońce, śnieg lub morze
f/16 - pełne słońce
f/11 - lekkie zachmurzenie
f/8 - zachmurzenie
f/5,6 - zachód słońca, świt, fotografia w cieniu
f/4 - silne zachmurzenie